|
|
Występowanie:
Południowo-wschodnia Azja: podnóża Himalajów, Chiny, Tajwan, Korea, Wietnam, półwysep malajski, Tajlandia, część Borneo oraz wyspy japońskie.
Wielkość i długość życia:
Osiąga w zależności od podgatunku 130-250 cm długości. Uważany jest za największego przedstawiciela rodzaju Elaphe. Żyje średnio 10-15 lat.
Podgatunki:
Dla zainteresowanych warto dodać, że wyróżniamy 7 podgatunków różniących się wzorem na ciele, barwą oraz wielkością danego osobnika. Elaphe Teaniura Firsey (zamieszkuje Tajwan), Elaphe Teaniura Valiantii (Wietnam, chińskie prowincje Guangxi i Guagdong oraz wyspa Hainan), Elaphe Teaniura Teaniura (Birma, Tajlandia, Kambodża i inne prowincje chińskie), Elaphe Teaniura Grabowsky (Borneo), Elaphe Teaniura Yunnanensis (chińska prowincja Yunnan), Elaphe Teaniura Ridley (Tajlandia, pół. malajski, Sumatra), Elaphe Teaniura Schmackeri (wyspy Miyakojima, Riukiu, Isigakijama, Iriomotelijima).
Charakterystyka:
Opis ten odnosi się do najczęściej spotykanego węża w polskich hodowlach amatorskich Elaphe Teaniura Friesi. Duża owalna głowa wyodrębniona od reszty ciała. Ciało szczupłe, ale jest to dość silny wąż. Dorosłe osobniki osiągają średnicę przedramienia dorosłej osoby. Ubarwienie zmienne w zależności od podgatunku, najczęściej można spotkać szaro-żółte, na grzbiecie i po obu bokach ciała biegną regularne czarne plamy zlewające się w tylnej części ciała. Przez pysk i głowę biegnie ciemna charakterystyczna smuga. Samca rozróżniamy dzięki dłuższemu ogonowi oraz zgrubieniu w okolicy odbytu, przez co odnosimy wrażenie grubszego ogona. Wąż największą aktywność wykazuje w ciągu rana oraz w godzinach do południowych. W warunkach naturalnych osobnik ten kiedy napotyka człowieka i nie ma gdzie się schronić broni się w sposób charakterystyczny: wygina esowato przednią część ciała, unosi się wysoko z otwartym szeroko pyskiem i próbuje zaatakować napastnika, potrząsa przy tym energicznie końcówką ogona co na liściastym lub suchym podłożu wywołuje ciekawy dosyć efekt - dźwięk podobny do grzechotki grzechotnika.
Żywienie:
Wąż bardzo żarłoczny. W naturze żywi się głównie gryzoniami, ptakami i ich pisklętami. Nie pogardzi też nietoperzami, jaszczurkami i małymi wężami. W hodowli domowej podajemy zazwyczaj myszy, szczury, chomiki, małe świnki morskie, kurczęta tzw. jednodniówki, małe gołębie. Potrafi pochłonąć niewiarygodną ilość pokarmu! Jednak lepiej nie przekarmiać węży, bo może się to odbić na ich kondycji i sukcesach rozrodczych. Młode karmimy dwa razy w tygodniu, dorosłe osobniki raczej raz na dwa tygodnie. Dla urozmaicenia diety węża zaleca się podanie raz na jakiś czas surowego jaja przepiórczego. Jak wiadomo jaja są źródłem pełnowartościowego białka oraz różnego rodzaju witamin, takich jak D, E, PP, B, B1, B2, B12, A i H oraz niezbędne pierwiastki między innymi P (fosfor), Ca (wapń) oraz Fe (żelazo).
Terrarium:
Warunki tropikalne: wilgotne z korzeniami drzew lub gałęziami do wspinaczki, podłoże złożone z mieszaniny torfu z piaskiem lub substratem kokosowym. Basen jest niezbędny, bo podnosi wilgotność w terrarium, stanowi pojnik, a także miejsce gdzie wąż spędza czas przed zrzuceniem starego naskórka. Jako element dekoracji można umieścić kryjówki w postaci odwróconych doniczek, kawałków kory, kamieni, pustych kokosów. Oświetlenie przy pomocy 12-14W żarówek utrzymujemy przez 12-14 godzin na dobę, w zimie podczas obniżenia temperatury czas ten skracamy do 10 godzin. Temperatura podczas dnia w przybliżeniu powinna osiągać 26-28°C. Nocą obniżamy do poziomu 20-22°C. Podczas zimowania (dosyć istotne) temperatura powinna wynosić 15-20°C. Zraszając terrarium dwa razy dziennie i zapewniając mu dużą powierzchnie parowania basenu osiągniemy 60-70% wilgotności powietrza w terrarium, pamiętając też o zapewnieniu odpowiedniego przebiegu wentylacji.